‘Als clown Pom kan ik altijd iets teruggeven’

Een kind is een kind, ook in een ziekenhuis. De ziekte is hem of haar overkomen, maar zij zijn niet die ziekte. Dus in de angst, het verdriet en de pijn zoek ik naar het kind. Waar zit het spel? Waar kan dit kind even ontspannen? Bij een klein kindje dat in de armen van de moeder ligt, zing ik een liedje. En met een kind dat wil bewegen, sta ik ineens te huppelen.

Stralen

Fiene is een van de kinderen die ik bezoek. Ze heeft epilepsie en is drie dagen lang in het ziekenhuis voor een methylprednisolon-kuur. We kennen elkaar al van de CliniClowns App, maar ontmoeten elkaar nu echt. Ik weet dat ze het heerlijk vindt om mij dingen te leren of de slimste te zijn. En daar speel ik mee natuurlijk. Pom wil op het raam tekenen, maar Fiene vindt dat Pom dat niet mag. Pom doet het toch en uiteindelijk tekent Fiene mee. Bijzonder: ze straalt terwijl ze eigenlijk last had van haar hand.

Dankbaar

Ik weet nooit wat ik ga doen, maar sta ook nooit met lege handen. Je voelt wat nodig is, altijd. Hoe dat kan? Omdat je helemaal open staat en niets opdringt, pik je elk signaal op. Zodra ik binnenstap, geeft een kind mij iets waar ik op kan inhaken en mee kan spelen. Er ontstaat oprecht contact. Daardoor kan ik als clown Pom altijd iets teruggeven waar het kind behoefte aan heeft. Dat kan afleiding of ontspanning zijn maar ook iets grappigs door clownesk spel. Wat het ook is, het geeft me altijd een enorm dankbaar gevoel.

Soms krijg ik echt kippenvel van ouders die achteraf naar mij toekomen om me te bedanken. Zo liep ik samen met mijn clownsmaatje eens binnen bij ouders met een zieke baby. Toen we contact maakten met het kindje, lachte het. Meteen begonnen de tranen te stromen bij de ouders, ze voelden de ruimte om hun emoties er te laten zijn. Dat is zo mooi. Elke dag weer zie ik het positieve effect van ons werk. Dat gun ik nog veel meer kinderen. Voor elk ziek kind een CliniClown, wat zou dat mooi zijn!