‘Dat ik geen clownservaring had ontmoedigde even, maar toch trok ik de stoute schoenen aan’

“Wanneer we de huiskamer binnentreden, maken we een muzikale ronde om de sfeer te proeven en de bewoners en zorgmedewerkers te laten zien dat we er zijn. Daar waar een contactmoment ontstaat strijken we neer. Dit is soms als duo en soms apart. In een woonkamer kunnen de bewoners nogal verspreid zitten, dus splitsen wij vaker op dan wanneer we in het ziekenhuis zijn.

Mag mijn hoofd even op uw schouder?

Op de bank zit een dame met daarnaast iemand van de zorg. CliniClown Kluun en ik komen allebei aan en beginnen een gesprek. Al gauw vertelt de zorgmedewerker ons dat mevrouw blind is. Kluun neemt plaats aan de ene kant van haar en ik aan de andere kant. Met z’n drieën zitten we op de bank. Ondertussen vertellen Kluun en ik wie we zijn en hoe we eruit zien. De bewoonster is wat onrustig en vraagt telkens om drinken. 

Kluun pakt zijn ukelele erbij en begint wat te neuriën. Ik neurie mee en er ontstaat een lied. Gedurende het lied verandert het neuriën in de tekst ‘Mag mijn hoofd even op uw schouder?’, waarbij Kluun langzaam zijn hoofd op mevrouws schouder legt. Ondertussen praat ik geruststellend tegen haar en houd ik haar hand vast, die nogal trilt. Langzaam, beetje bij beetje, voel ik de hand ontspannen en begint mevrouw zachtjes met haar arm mee te bewegen op het ritme van de muziek. Op het einde vraagt ze niet meer om drinken en lijkt het alsof ze in het hier en nu is. Gefocust op de muziek en de twee vriendelijke figuren naast haar op de bank.

Dit wordt mijn baan

Van kinds af aan wist ik al dat ik het gelukkigst word van andere mensen helpen. En het liefst op een zo direct mogelijke manier. Na mijn studie muziektherapie ben ik vaak gewisseld van baan omdat ik mij telkens toch niet op mijn plek voelde. Ik wist wel van het bestaan van CliniClowns af, maar had daar geen concreet beeld bij. Totdat ik bij mijn vorige baan, in een verpleeghuis voor mensen met dementie, de clowns voor het eerst zag. En vooral ook de impact zag die het had op de bewoners, zowel tijdens als nadat de clowns waren geweest. Toen wist ik: dit wordt mijn baan.

Het feit dat ik geen clownservaring had ontmoedigde even, maar toch trok ik de stoute schoenen aan om auditie te doen. En werd ik, tot mijn verbazing, aangenomen. Na een halfjaar interne opleiding mocht ik beginnen aan wat voor mij geldt als de mooiste baan van de wereld.

Mezelf zijn

Als clown sta ik dicht bij mezelf en maak ik de meeste keuzes op gevoel. Ik merk dat dit effect heeft op degene die ik tegenover me heb. Het feit dat ik mezelf ben, maakt dat een kind of volwassene voelt dat hij of zij dit ook kan zijn. En dan komen er lichtjes in de ogen waar mijn hart zo van gaat glunderen. Dan weet ik dat mijn boodschap is overgekomen en is mijn taak volbracht. Ik sta nu aan het begin van een nieuwe carrière waar ik veel voldoening en liefde uithaal. En één ding weet ik zeker: ik raak hier nog lang niet uitgespeeld!”