Het duet

"Als Mimi en ik het verzorgingshuis binnen wandelen, zien we mevrouw De Jong al zitten. Ze is 86 en heeft dementie. Alhoewel ze gewoon in de groep zit, is ze helemaal in zichzelf gekeerd. Ze heeft zich afgesloten van de buitenwereld.

Niet alleen zien we haar, we horen haar ook. Binnensmonds maakt mevrouw De Jong een monotoon geluid. Dat doen wel meer mensen met dementie, zo laten ze horen dat ze er zijn. Bij haar klinkt het als een soort klaagzang. Het gaat aan en uit. Aan en uit.

Mimi kijkt me aan. Ze beweegt haar hoofd op het ritme van de klanken. “Hoor je dat, Sien?” fluistert ze. “Er zit muziek in.” Ze gaat naast mevrouw De Jong zitten. Steeds als mevrouw De Jong een geluid maakt, maakt Mimi hetzelfde geluid. Op precies hetzelfde moment, in dezelfde ademteug.

Dan gebeurt er iets bijzonders. Als Mimi begint te variëren met haar klank, veranderen de klanken van mevrouw De Jong mee. Ze tilt zelfs voorzichtig haar hoofd richting Mimi. Ze lijkt wel te reageren op de geluiden van Mimi. Langzaam maar zeker ontstaat er een samenzang. Langzaamaan wordt het een duet. Het is alsof we in een opera zitten waar twee zangers elkaar naar grotere hoogtes stuwen. Prachtige tonen vullen de ruimte. De andere bewoners worden er helemaal stil van. Ze zijn getuige van een magisch concert. Een concert waar de in zichzelf gekeerde mevrouw De Jong opeens de ster op het podium is, de diva die haar publiek betovert.

Als het duet stopt, kun je een speld horen vallen. Iedereen is onder de indruk. Ik spring op en begin te klappen. Dit optreden verdient een staande ovatie. Terwijl de andere bewoners ook in applaus uitbarsten, pak ik alle bloemen uit de vazen van de tafels en werp die op het denkbeeldige podium. Terwijl ik dat doe, meen ik een kleine glimlach op het gezicht van mevrouw De Jong te zien. En stilletjes spreek ik de wens uit dat we nog veel vaker mevrouw de Jong en al die andere mensen met dementie zo’n mooie ervaring mogen bieden."

Ellen - CliniClown Sien