'Zo bijzonder om een band op te bouwen'
Als clown ben je altijd een beetje jezelf, maar toch iemand anders. Dit is hoe de 26-jarige Dennis (CliniClown Chico) zijn werk ervaart. “Clown zijn was altijd mijn droom, het is mijn favoriete vorm van komedie.” Dennis begon op zijn 22e bij CliniClowns en deelt hier zijn ervaringen.
Morris
“Op de CliniClowns App spelen we samen met Morris, een jongen waarmee ik inmiddels al bijna vier jaar een bijzondere band heb opgebouwd. Het is echt mooi om te zien hoe hij in die tijd is gegroeid. In het begin belde Morris vooral voor de lol, op zoek naar plezier en ontspanning. Hij wilde toen graag de controle houden en samen maakten we muziek en speelden we spelletjes.
De laatste jaren merk ik dat er iets is veranderd. Morris is meer open geworden en deelt zijn gedachten en ervaringen met ons. Hij vertelt over de dagelijkse dingen die hem bezighouden, maar ook over een operatie die hij moest ondergaan, of over de spannende momenten van de show die we samen op de app hebben.
Omdat ik Morris al zo lang ken, heb ik echt een band met hem kunnen opbouwen. Het is echt mooi om hem te zien groeien. Hij wordt natuurlijk steeds ouder en dat merk je ook in zijn gedrag en wensen. Het voelt toch alsof ik een klein beetje deel uitmaak van dat proces, dat vind ik bijzonder.
Speelsetting
Het verschil tussen spelen in het ziekenhuis en spelen op de CliniClowns App is enorm. In het ziekenhuis heb je te maken met een andere doelgroep en sfeer. Er zijn daar logischerwijs ook wat meer grenzen. Je kunt niet springen, rollen of de ruimte op dezelfde manier gebruiken. Maar in de studio, waar we spelen voor kinderen op de app, kan (bijna) alles. Ik merk dat ik daar soms wat groter speel dan in het ziekenhuis, gewoon omdat de setting het toelaat. In de studio zou ik het zelfs toelaten als ik een glas water in mijn gezicht krijg, dat maakt mij echt niets uit. Dat is iets wat praktisch gezien in het ziekenhuis gewoon niet zou kunnen.
Geluk en ontspanning
Naast het spelen op de app en het ziekenhuis, speel ik ook voor mensen met dementie. Wanneer ik binnenkom in een verpleeghuis voelt de ruimte vaak koud en kaal aan. Er is geen muziek, geen beweging. We beginnen altijd met iets heel kleins om de sfeer te veranderen. In verpleeghuis De Venser in Zuidoost-Amsterdam speel ik samen met Hans (clown Boem) een Surinaams liedje. Ik heb een bijzondere band met een bewoonster. Zodra ik binnenkom, begint ze meteen te lachen. Ik weet niet precies waarom ze lacht, maar het raakt me. Het is zo puur en geeft me het gevoel dat we echt iets kunnen betekenen. Zij kijkt mij aan, ik haar, en samen liggen we helemaal dubbel.
Voor Boem is het dan vooral een moment om te incasseren. “Waarom lachen zij samen? En hoezo snap ik dit niet?” Deze verwardheid laat de bewoonster alleen maar meer lachen. Vaak snap je niet waarom mensen lachen, je weet niet altijd wat ze zo aan het lachen maakt. Juist die momenten zijn voor mij zo bijzonder. Het is gewoon dat ze in dat moment even geluk en ontspanning kunnen voelen. Dat is alles wat telt.”