‘Andere mensen gaan door met hun leven, dat van ons staat stil’
Quinn (8) is samen met zijn tweelingzusje veel te vroeg geboren na een zwangerschap van 30 weken. Dit was het begin van een pittige tijd waarin hij vaak ziek was. Toen hij enorme pijn kreeg in zijn borst, bleek er iets ernstigs aan de hand te zijn. Moeder Jolanda deelt haar verhaal.
“Terwijl het tweelingzusje van Quinn het gelijk heel goed deed na de bevalling, had Quinn een moeilijke start. Een dag na zijn geboorte had hij een klaplong waardoor hij aan de beademing moest. Ook daarna was hij regelmatig ziek. Zijn eerste jaren waren behoorlijk pittig. We namen aan dat dit allemaal te maken had met de vroeggeboorte. Zijn zusje Nova was in alles wat sneller en sterker, bij Quinn was dit iets minder.
Het is een wilde
De eerste keer dat hij de CliniClowns zag, lag Quinn in het ziekenhuis vanwege een vermoedelijke blindedarmontsteking. Ik was zijn spullen aan het inpakken toen ik de clowns voorbij zag lopen. Ik tikte op het raam om ze uit te nodigen. Quinn zat voor het raam in de kamer en de clowns stonden aan de andere kant van het raam. Ze speelden met bellenblaas en probeerden de bellen te vangen. Een van de clowns liet zich tegen het raam vallen en riep: “Het is een wilde!”, dat vond Quinn heel grappig. Ze maakten er echt een show van.
Paniek
Begin dit jaar stond Quinn ’s nachts huilend naast ons bed, omdat hij zo’n pijn had op z’n borst. Hij was helemaal in paniek. Hij kwam tussen ons in liggen met hoge koorts. Hij had moeite met ademhalen en hield zijn adem in. Zijn hart klopte bijna z’n lichaam uit, hij was aan het hyperventileren.
Ziekenhuis
De volgende ochtend stuurde de huisarts ons door naar het ziekenhuis voor een longfoto. Ook werd er een hartfilmpje gemaakt. Ik weet nog dat ik bij het apparaat stond en het verschil aan beide kanten van de longen zag. Zou hij toch weer een klaplong hebben?
Kanker
Het eerste dat artsen na alle controles zeiden, was: “We hebben slecht nieuws, er zit een massa in zijn borstkas en we hebben al contact gehad met het Prinses Máxima Centrum.” Ik had toen nog niets door, ik wist niet wat het PMC was. “Je mag je man wel even bellen, want het kan zijn dat Quinn zo meteen nog naar Utrecht moet.”
Toen ik mijn man belde en hij zei: “Dat is het kinderkanker-ziekenhuis”, drong het pas tot me door. Het was een tumor, Quinn had gewoon kanker! We kregen al vrij snel te horen dat het bijna zeker om een kwaadaardige tumor ging: lymfeklierkanker, non-hodgkin. Binnen een paar dagen hadden we het nieuws dat hij kanker had én kreeg hij gelijk zijn eerste shot chemo. Dat was heftig.
Opleving
In de beginperiode van de chemo was Quinn echt heel ziek en werd hij opgenomen. Toen zag hij de CliniClowns weer. Quinn wilde niks, dus de clowns hebben veel uit de kast moeten halen. Uiteindelijk is het ze gelukt hem te laten lachen. Dat was heel mooi om te zien, elke keer dat Quinn mijn blik zocht van: ik vind dit leuk. Hij had daardoor een opleving en ik kon weer even makkelijker contact met hem krijgen.
Dood
Tussen de chemo’s door probeerde Quinn wel naar school te gaan, maar hij heeft helaas veel moeten missen. De juffrouw heeft zijn klasgenootjes verteld over zijn ziekte. De eerste keer dat Quinn thuiskwam uit school vroeg hij aan ons: “Heb ik kanker?” Wij knikten. “Daar kan je aan doodgaan hè?” Dat was heel confronterend om te horen uit de mond van je kind.
In het begin vond Quinn het niet erg als ze aan hem vroegen of hij kanker heeft, maar door hoe andere kinderen reageerden op het woord kanker, kwam bij hem ook steeds meer het besef over zijn ziekte. Een paar weken terug is onze poes ingeslapen. Quinn wordt natuurlijk vaak onder narcose gebracht en dat leek op het proces met de poes. Maar die werd niet meer wakker. Quinn was helemaal overstuur door het besef dat hij dood kan gaan, hij legde ineens de link met kanker. Dat zijn heel moeilijke momenten.
Ons leven staat stil
Deze periode is een rollercoaster, we worden geleefd. Ik zit in echt in een bubbel, ook omdat ik vooral veel met Quinn in het ziekenhuis ben en mijn man meestal thuis met Nova. Zij gaat ‘gewoon’ naar zwemles, dat soort momenten mis ik nu. Ik ben een keer meegegaan naar haar zwemles en moest daar huilen: andere mensen gaan gewoon door met hun leven, dat van ons staat stil.
Glimlach
Quinn zit in een behandeling van twee jaar. De vermoeidheid komt er nu uit, het proces breekt ons op. Maar als we op woensdag naar het ziekenhuis gaan dan weet Quinn dat de CliniClowns komen. Hij heeft dan veel zin om ze te zien. Dat zijn de mooie momenten die mij ook een glimlach bezorgen.
Ver-van-je-bed-show
Dat je kind kanker kan krijgen, lijkt altijd een ver-van-je-bed-show. Iets waarvan je nooit zou verwachten dat het je overkomt. En toch gebeurt het. Ik ben daarom meer gaan delen over dit proces zodat mensen beter begrijpen waar we in zitten. Er komt nu hulp van alle kanten, en dat is heel fijn.”