Benjamins schaterlach leeft voort door de missie van moeder Nicole

“He, kijk, daar ligt Benjamin!” CliniClowns Toffie en Sissy lopen nieuwsgierig binnen in de ziekenhuiskamer waar Benjamin bijkomt van een zware rugoperatie. Hij is wat langer in slaap gehouden omdat dat beter was voor zijn herstel, het wakker worden duurt lang. Zijn ouders zitten al uren aan zijn bed, maar Benjamin zet zijn ogen slechts af en toe op een kiertje. Tot het moment dat hij in de kamer ernaast de CliniClowns hoort. Moeder Nicole spot meteen een klein grijnsje.

Benjamin straalt

Als de clowns daarna ook even bij Benjamin langskomen, gebeurt er iets bijzonders: er verschijnt een big smile op Benjamins slaperige gezicht. Sissy stapt van verrukking pardoes op Toffie’s voet. Au! Benjamin grinnikt, zijn gezicht straalt, zo is te zien op het filmpje, dat zijn ouders nu koesteren als een juweel. Slechts enkele dagen nadat dit vrolijke filmpje werd gemaakt, overleed Benjamin, volledig onverwachts.
 
Benjamin (12) was sinds zijn geboorte, vermoedelijk door zuurstofgebrek, ernstig meervoudig beperkt. “Hij zat in een rolstoel, maar kon zijn lijf niet aansturen. En alhoewel hij gesproken taal begreep, kon hij ook niet praten. Door zijn mimiek en de geluiden die hij produceerde kon ik toch hele gesprekken met hem voeren. Ik tolkte tussen hem en de wereld, onze band was onbeschrijflijk innig.”

Ontwapenende schaterlach

Benjamin was een vrolijke jongen. “Altijd en overal was er die ontwapenende schaterlach. Zo’n gemakkelijk leven heeft hij niet gehad, toch zag hij altijd overal de lol van in.” De CliniClowns betekenden veel voor hem. “Hij moest altijd zó om ze schateren! Ze voelen feilloos aan wat een kind nodig heeft.”
 
Benjamin overleed in de eerste nacht dat hij weer thuis sliep na zijn operatie. Overdag waren de clowns nog bij hem. “Eigenlijk was hij die dag helemaal niet blij, hij wilde graag naar huis, het duurde hem allemaal te lang. Dankzij de clowns heeft hij op zijn allerlaatste dag nog onbedaarlijk gelachen. Dat we nog zo’n fijne laatste herinnering hebben is waardevol en een diepe troost. Dat pakt niemand ons meer af.”

De stichting van de lach

Benjamins lach was zijn grote kracht, vertelt zijn moeder. “Daarom besloot ik me al heel snel aan te melden als vrijwilliger bij CliniClowns, toch echt de stichting van de lach. Benjamins levensmotto was: het leven is mooier als je lacht. Dat wil ik als ambassadeur van CliniClowns graag uitdragen.”
 
Op Benjamins rouwkaart deed de familie een oproep voor donaties aan CliniClowns, op de begrafenis stonden ook collectebussen. De actie leverde het mooie bedrag van elfhonderd euro op. “Wat wij kregen van de clowns is niet in geld uit te drukken. Het is een troost dat we iets terug kunnen geven aan de stichting.”