Clowns Keet en Tino verlichten de gang op de kinderafdeling
De gang van de kinderafdeling van het CWZ in Nijmegen is nu nog donker en stil, maar CliniClowns Keet en Tino maken zich klaar voor een speciaal bedtijdbezoek. Bepakt met lampjes, een lantaarn én een ukelele willen ze de kinderen even een fijn, ontspannen moment brengen voor het slapengaan.
Tino kijkt even naar Keet en vraagt ineens: ‘Ben ik knap?’ met een onzeker glimlachje. Keet trekt een wenkbrauw op. ‘Wat is dat nou weer voor vraag? Waar moeten we überhaupt optreden?’ ‘Je weet toch, straks bij Holland’s Got Talent! We moeten echt even die goede toon te pakken krijgen.’ Ze zetten in, zachtjes wiegend op de maat:
‘Het is donker… Het is al laat…’
In een van de kamers kijkt een klein meisje van een jaar of drie met grote ogen door het raam. Ze zit knus op schoot bij haar vader en volgt gefascineerd hoe Keet en Tino de gang vullen met hun liedjes en grappen. Door isolatie mag ze haar kamer niet uit. Haar vader kijkt glimlachend toe, deze afleiding is misschien wel precies wat ze nodig hebben.
‘Heb je nou genoeg geoefend?’ vraagt Keet na een korte pauze. ‘Nog één keer!’ zegt Tino enthousiast. Maar terwijl hij wiegt en danst, stoot hij met zijn billen tegen de deur aan. De deur zwaait open. ‘Haha, je deed de deur open met je billen!’ schatert Keet. Ze houdt haar buik vast van het lachen. ‘Sorry!’ zegt Tino. ‘Het ging per ongeluk!’ Hij roept naar binnen: ‘Echt waar, per ongeluk!’ Keet giechelt. ‘Nou, laten we het nog één keer proberen. Oefenen voor Holland’s Got Talent of niet?’
Maar nauwelijks beginnen ze opnieuw, of Tino botst alweer met zijn achterwerk tegen de deur. Keet heeft de slappe lach. ‘Doe je het alweer! Heb jij soms te veel taart gegeten vandaag?’ vraagt ze. Met een schuldbewuste glimlach geeft Tino toe: ‘Eh… ja, abrikozen- én aardbeientaart.’ ‘Nou, dan snap ik het wel,’ zegt Keet, terwijl ze haar lach probeert te onderdrukken.
Het meisje en haar vader zitten nog steeds stil te kijken, zichtbaar genietend van het gestuntel van de clowns. Met een blik richting haar vader lijkt het meisje te vragen: mogen ze doorgaan? Keet en Tino voelen de grens. Ze besluiten af te ronden en maken hun slaapliedje netjes af.
‘We wensen jou een fijne nacht…
Slaap lekker, droom maar zacht.’
En dan, net als Tino zich weer omdraait, klinkt er een harde ‘BAM!’ tegen de deur. ‘Tino! Niet wéér met die billen!’ zegt Keet, inmiddels helemaal klaar met de chaos. ‘Weet je wat? Ik doe de deur nu gewoon dicht. Kijk maar.’ Met een triomfantelijke blik duwt Keet de deur stevig dicht. ‘Zie je? Hij is dicht hoor!’ zegt ze tegen het meisje achter het raam.
Samen zingen Keet en Tino hun slaapliedje nog één keer, deze keer zonder geklungel. En inderdaad: de deur blijft netjes dicht. Vanuit de kamer zwaaien het meisje en haar vader vrolijk naar buiten. Keet en Tino zwaaien terug en maken zich zachtjes uit de voeten, nog steeds dansend en neuriënd. ‘Slaap lekker!’
Zachtjes zingend lopen ze de kinderafdeling af, een vleugje magie achterlatend in de stille gangen. Het bedtijdbezoek van de CliniClowns is ten einde.