‘De glimlach overheerst’
Toen Jezz twee jaar oud was, leek het ziekenhuis wel zijn tweede thuis. Al snel werd duidelijk dat zijn lichaam te weinig antistoffen aanmaakt. Moeder Denise vertelt openhartig over haar zoon, die voorafgaand aan moeilijke behandelingen altijd uitkijkt naar de momenten met de CliniClowns.
“Antistoffen heb je nodig om ziekteverwekkers buiten de deur te houden. Zonder deze bescherming is Jezz vatbaar voor ziektes en wordt hij sneller moe. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder. Wennen doet het nooit, maar als gezin leer je ermee omgaan. Eén keer per maand gaat Jezz naar het ziekenhuis voor een behandeling. Via een infuus krijgt hij immunoglobuline toegediend, een medicijn dat helpt om zijn afweersysteem sterker te maken. Het infuus moet rustig inlopen en dat duurt even. Die uren in het ziekenhuis vullen we samen met spelletjes en lekker eten om het een beetje gezelliger te maken.
Maar zo’n dag blijft zwaar. Het prikken van het infuus is vaak een spannend moment voor Jezz. Het doet pijn en gaat niet altijd in één keer goed. De dagen ervoor merkt hij dat zijn energie afneemt. Toch weet hij dat het infuus hem sterker maakt en dat hij zich de week erna weer beter voelt. Het is een maandelijkse cyclus, waarbij de ‘soldaatjes’ die hij via het infuus krijgt hem telkens opnieuw energie geven.
Een moment om naar uit te kijken
Wat een dag in het ziekenhuis nét een stukje mooier maakt, zijn de CliniClowns. Bijna elke maand komt Jezz hen tegen. Zussie en Lou zijn z'n favorieten en hun bezoek is een lichtpuntje op zo’n zware dag. Laatst vroeg Jezz zelfs: ‘Wanneer komen de clowns weer langs?’ Dat hij hun bezoek onthoudt, ondanks alle prikkels en spanningen, laat zien hoe belangrijk ze voor hem zijn.
Een bijzonder moment ontstond toen Jezz het prikken net achter de rug had. Terwijl zijn schouder eindelijk wat ontspande, liep hij op de gang letterlijk tegen een van de clowns aan. De clown deed wat stouts en Jezz ging erin mee. Al snel stonden ze fanatiek te boksen. Als moeder stond ik erbij en dacht: ‘Oh Jezz, doe nou rustig en voorzichtig.’
De andere clown zag dat en kwam naar me toe. Met een hand op mijn schouder zei hij: ‘Joh mama, maak je niet druk. Met de clowns mag dit, wij snappen het.’ Dat is een moment dat mij raakte. Het besef dat ik even mocht loslaten en Jezz zichzelf kon zijn zonder beperkingen of zorgen. De clowns namen iets van mij over. Voor Jezz was het een kans om alle spanning van zich af te gooien.
De magie van de clowns
De CliniClowns kijken naar het kind en laten Jezz precies zijn zoals hij op dat moment wil. Hij mag lachen, spelen en zichzelf loslaten in het plezier. Het prikken en de behandeling verdwijnen naar de achtergrond. Hij lacht en dat is zo ontzettend waardevol. Het is magisch.
Zelfs als we weer thuis zijn, blijft de vrolijkheid van hun bezoek hangen. Wanneer we als gezin de dag in het ziekenhuis bespreken, vraagt zijn oudere broer Daley vaak hoe het was. In plaats van over het infuus of over het prikken te praten, vertelt Jezz vooral over de clowns. Dat vind ik misschien wel het mooiste. Ondanks de moeilijke momenten en het ongemak van de behandeling, blijft de vrolijkheid hangen. De glimlach overheerst.”