Goocheltrucs fleurden Wim altijd weer op
Een vrolijke Wim* die samen met de CliniClowns ‘Als de klok van Arnemuiden’ zingt. Op zijn eigen uitvaart was hij nog te zien in een hartverwarmend filmpje. Een van de vele mooie momenten in zijn laatste levensjaar. Zijn nicht Marijke deelt haar verhaal: “De CliniClowns voelden voor hem als een uitje.”
“Enkele weken geleden overleed mijn oom Wim op 78-jarige leeftijd. Hij woonde toen ongeveer een jaar in verzorgingshuis Wonen bij september in Twello. Fysiek was hij achteruitgegaan nadat zijn partner tien jaar geleden overleed. Hij kon zichzelf niet zo goed meer redden. Nadat hij twee keer was gevallen, verslechterde zijn toestand en bovendien werd dementie vastgesteld.
Stille genieter
Ik zorgde voor een plekje in het verzorgingshuis in Twello, dichter bij de familie. Daar zag hij de CliniClowns voor het eerst spelen. Er ontstond meteen een hechte band tussen Wim en de clowns, zag ik op de filmpjes en foto’s die ik van het zorgpersoneel kreeg toegestuurd. Wim was altijd al een stille genieter. Hij was graag ergens bij, maar een man van weinig woorden. Die waren ook niet nodig bij de clowns, ze wisten hem te triggeren met hun muziekinstrumenten, zang en oprechte aandacht. Dan zag je hem opfleuren en wilde hij opeens wél volop meedoen, prachtig gewoon!
De CliniClowns waren belangrijk voor mijn oom in dat laatste jaar. Hij had geheugenklachten en was lichamelijk niet meer goed na een gebroken heup en ruggenwervel. Hij hield daarbij van lekker eten, bewoog weinig en kwam flink aan. De auto in- en uitstappen ging niet langer, hij kwam dus nergens meer. Maar de CliniClowns voelden voor hem als een uitje. Er was altijd veel interactie als ze kwamen. Hij deed af en toe zelfs gymoefeningen met de clowns, ze kregen hem weer in beweging.
De neus ging meteen op
De goocheltrucjes van de clowns stonden bij Wim op één. Dan deden ze bijvoorbeeld balletje, balletje met hem. Ik zag aan zijn ogen dat hij wel wist onder welk bekertje het balletje lag, maar hij speelde het spelletje vol plezier mee. Dan was 'ie zo aan het genieten!
Enkele weken voor hij overleed, kwam hij in het ziekenhuis terecht. Ik ging hem wat spullen brengen. De verzorging zei: “Neem die rode neus voor hem mee.” En inderdaad - zo benauwd als hij was - de neus ging meteen op. Het was voor hem een feest der herkenning.
Aandacht
Wims medebewoners maakten voor zijn uitvaart een mooie collage met de dingen waar hij van hield. 'Goocheltrucs', staat er in grote letters op dat groene vel dat ook mee de kist in ging. Ik denk nog vaak terug aan de blije blik in zijn ogen als de clowns er waren. Het genieten van het spel en de speciale aandacht, alleen voor hem, was enorm waardevol. Zo heeft hij in dat laatste jaar toch nog veel mooie momenten beleefd. Dat geeft ons, zijn familie, een fijn gevoel.”