‘Het gaf me energie voor de rest van de dag’

“Mijn energie is eigenlijk de hele dag door heel laag, ik kan maar weinig prikkels aan. Meestal ben ik thuis, waar het rustiger is. Maar tijdens de opname ontdekten ze ook nog dat ik een lekkende hartklep heb. Mijn hartslag was erg laag. De artsen weten nog niet precies of dat al langer zo is of dat het komt door de anorexia. Binnenkort moet ik weer terug voor een nieuwe echo, om te zien of het verbeterd is. 

Een dag in het ziekenhuis is vermoeiend. Je denkt misschien: je ligt daar vooral maar een beetje, maar er komt zoveel op je af. Allerlei afspraken, mensen die langskomen, iets van je willen. Dat is heel intens. Gelukkig kreeg ik goede zorg in het St. Antonius in Utrecht. Daar ben ik echt dankbaar voor. 

Even ‘normaal’ zijn

Op een ochtend was ik erg moe. Dat is niet nieuw, ik slaap al tijden slecht. Maar die dag voelde ik me ook een beetje down. Ik zat op bed, een beetje op mijn telefoon te scrollen, toen ineens CliniClowns Miep en Soes mijn kamer binnenkwamen. Nou ja, ze vroegen het netjes hoor: “Mogen we even binnenkomen?” En Miep zei iets liefs over mijn paardenstaart en mijn outfit. Dat voelde fijn, alsof ze me echt zagen. 

Eerst wist ik niet zo goed wat ik ermee aan moest. Clowns zijn toch vooral voor kleine kinderen? Maar zij waren anders. Ze vroegen me om hun outfits te beoordelen, alsof ik in een soort jury zat. Dus ik ging punten geven, kritisch kijken naar wat ze droegen. En terwijl ik dat deed, merkte ik dat ik langzaam begon te lachen. Ze hielden ook echt rekening met mijn leeftijd. Het was niet kinderachtig, maar heel grappig. En ze waren gewoon lief. 

Ik merkte dat ik vrolijker werd en wat meer energie kreeg. Het was gezellig. En het waren andere mensen dan de zorgverleners, of mijn ouders die bezorgd zijn. Even iets anders op de dag. Gewoon lachen en even ‘normaal’ zijn. Je denkt even niet aan je ziekte, dat je moe bent of wat er allemaal gaat komen. Je kunt even lachen en genieten. En dat geeft je energie voor de rest van de dag.”