Het spannende ziekenhuisbezoek wordt opeens een feestje

Hé, wat gezellig! Als Jasmijn met haar moeder de downpoli op komt lopen, spot ze CliniClowns Pom en Ottje onmiddellijk. Het voelt vertrouwd. Hand in hand met haar clownsvriendinnen loopt ze vrij de spreekkamer in. Eerst moet beer op de weegschaal. Samen met Ottje zet ze haar liefste knuffel voorzichtig neer. Pom noteert zijn gewicht. “Achttienzeventig”, zegt Jasmijn. “Zo, die heeft veel gegeten”, lacht de arts. Jasmijn straalt.

Ontspanning door de clowns

Het meisje bezoekt de downpoli één keer per jaar. Kinderen met het syndroom van Down kunnen in één ochtend naar de KNO-arts, de kinderarts, de logopedist en de fysiotherapeut. Bundeling van deze bezoekjes is prettig voor ouders en kinderen. De CliniClowns spelen er in de wachtruimtes en soms bij behandelingen.

De clowns zorgen ervoor dat prikjes geven of het maken van foto’s makkelijker voor elkaar te krijgen is. Observaties gaan ook soepeler met clowns erbij. “Als de fysiotherapeut vraagt of het kind wil hinkelen, wil het kind dat niet altijd doen. Maar de clown lokt uit met spel”, vertelt kinderarts Ellen de Boode. “Als de clown hinkelt, hinkelt het kind mee. Zo krijgen we een schat aan extra informatie.” Het verminderen van angst is een ander belangrijk voordeel. “Hun aanwezigheid zorgt voor ontspanning.”

Een prinsesje in een koninklijke draaistoel

Jasmijn vindt het bezoek aan de KNO-arts altijd spannend, vertelt haar moeder: “Al sinds haar geboorte heeft ze last van haar oren, ze is zelfs erg slechthorend geweest. Het is nog altijd eng als er iemand in de buurt van haar oortjes komt.”

Maar vandaag zit Jasmijn als een prinses in de grote spreekkamer-stoel. Pom en Ottje blijven maar voor haar buigen. Terwijl haar moeder en de arts even rustig praten, spelen Pom en Ottje vrolijke kiekeboespelletjes met het blonde meisje in de koninklijke draaistoel. Jasmijn moet vreselijk lachen. Even later, als de arts in haar oren kijkt, verzinnen de clowns ter afleiding een gek liedje. Zelfs de arts zingt mee. In een wip is het onderzoek gepiept. Als ze klaar is, geeft ze Pom en Ottje een vette knuffel.

‘Jasmijn vergeet even waar ze is’

“Het spel helpt haar enorm”, lacht haar moeder opgelucht. “Ik heb haar weleens in een houdgreep moeten houden bij zo’n onderzoek. Nu ging ze vanaf het moment dat ze Pom en Ottje zag volledig op in het spel. Ze vergeet gewoon dat ze in het ziekenhuis is. De clowns maken het tot een feestje.” Ellen (Pom) en Elleke (Ottje) genoten ook. “We sloten aan bij háár spel”, zegt Ellen. “Jasmijn was meteen open en vol verwondering. Als je speelt, ben je van nature onbevangen en nieuwsgierig, dan is er minder ruimte voor spanning.”