'Het ziekenhuis is voor haar nu een positieve herinnering geworden'
Loïs is een lief en opgewekt meisje van veertien. Ondanks dat ze vatbaar is voor ziektes door het syndroom van Down is ze een enorme doorzetter. In dit verhaal vertelt haar vader Matthias hoe het ziekenhuis een positieve herinnering voor zijn dochter werd.
“Alles in de ontwikkeling van Loïs gaat een stuk langzamer: leren staan, lopen en praten duurt allemaal net wat langer. Ondanks dat is Loïs een ongelooflijk vrolijk meisje. Ze heeft een druk leven met school, naschoolse opvang, dansen, skiles en nog veel meer. Regelmaat en structuur doen haar goed en zijn essentieel.
Het kost haar wat meer tijd om nieuwe dingen te leren, maar uiteindelijk lukt het haar bijna altijd. “Zo heeft ze na zeven jaar oefenen haar A-diploma behaald en kan ze inmiddels samen met ons van de rode piste skiën. Het zijn allemaal dingen waar we enorm trots op zijn. Loïs is echt een hartendiefje, we genieten enorm van haar”, vertelt moeder Linda.
Triangel
Gelukkig zijn we niet vaak in het ziekenhuis, maar Loïs is natuurlijk wel vatbaarder voor allerlei ziektes. Vijf jaar geleden kwamen we met een veel te laag zuurstofgehalte bij de huisarts. We werden direct doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar Loïs meteen aan het zuurstof moest. De volgende dag moesten we door naar het Amsterdam Medisch Centrum, waar we op de intensive care terechtkwamen. Het was een enorm spannende tijd. Loïs zakte voortdurend weg en we wisten niet wat er zou gebeuren.
De situatie was zorgelijk, maar toen de CliniClowns binnenkwamen, gebeurde er iets bijzonders. De twee kwamen binnen met een triangel en keken een beetje verward om zich heen. Ze wisten niet precies hoe het instrument werkte, maar Loïs liet zien hoe het moest. Dat zorgde voor een enorme glimlach op haar gezicht. Het is inmiddels al vijf jaar geleden, maar voor Loïs voelt het nog als de dag van gisteren. Ze kijkt nog regelmatig de filmpjes terug en heeft nu zelfs haar eigen triangel. “Een tijdje geleden vroeg ze wanneer we weer naar het ziekenhuis zouden gaan, want daar zijn de CliniClowns. Het ziekenhuis is voor haar nu een positieve herinnering geworden”, voegt Linda toe.
Zorgen
Het opvoeden van een kindje met het downsyndroom brengt soms wat uitdagingen met zich mee. Het heeft ons als gezin veel gebracht, maar tegelijkertijd kan het ook erg lastig zijn. Loïs is nu veertien jaar, maar we kunnen haar nooit alleen laten. We weten niet altijd hoe ze zal reageren op bepaalde momenten en dat kan gevaarlijke situaties met zich meebrengen. Ze ziet bijvoorbeeld geen gevaar en zou niet weten wat ze moet doen of zeggen als er een vreemde voor de deur staat. Ook als ze buiten speelt, gaan we altijd mee, omdat we niet kunnen verwachten dat ze op dezelfde plek blijft. We staan continu 'aan' en dat kan soms behoorlijk pittig zijn.
Het bezoek van de CliniClowns was natuurlijk voor Loïs bedoeld, maar voor ons als ouders was het ook een fijne ervaring. We zagen weer even de echte Loïs terug. Alles in het spel werd aangepast aan haar niveau, zodat ze goed mee kon doen. Het was geen grote show, maar gewoon een moment waarop Loïs het middelpunt was. Precies zoals het moest zijn.”