‘Hij maakt uit zichzelf geen contact met mensen’
Al twee jaar is Julia non-stop bezig met de gezondheid van haar zoontje Mitch (2). Nog steeds is er geen diagnose. Julia deelt haar verhaal.
Nadat we buisjes bij Mitch lieten plaatsen, werd zijn gehoor er niet beter op. De middenoorontsteking werd een nog ergere (bacteriële) infectie. De buisjes zijn toen weer verwijderd en sindsdien lijkt hij te horen. Maar we gaan nog steeds naar de KNO-arts, omdat Mitch heel benauwd is en snurkt als hij slaapt.
Onzekerheid
We zijn al twee jaar non-stop bezig met Mitch’ gezondheid en nog steeds is de diagnose onbekend. We gaan naar de KNO-arts, maar ook naar psychiatrie, de genetica-afdeling en de kinderarts. Al heel vroeg dachten wij aan klassiek autisme, en het lijkt daar ook steeds meer op. Maar toch is die diagnose nog niet zo makkelijk. We kijken ook naar andere mogelijkheden, zoals een chromosoomafwijking.
Mitch gaat nu al een tijd naar de Zandoogjes, een kinderdienstencentrum in Breda voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Hij vindt het daar heel leuk, het is een fijne plek voor hem. Toen hij daar net begon, vond ik het heel lastig. Je zet je kind in een taxi en hij komt na een lange dag pas weer terug. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik ben er niet bij.
Hoogtepunt
Het echte hoogtepunt voor Mitch is een bezoek van de CliniClowns. Bij het zien van een rode neus gaat Mitch al schateren. Dagelijks vraagt hij op zijn eigen manier: “Zullen ze er morgen zijn?”. Elke drie maanden spelen de clowns een maand lang bij de Zandoogjes. Je merkt gelijk aan Mitch dat ze zijn geweest. Hij wordt heel rustig van de clowns. Ook daarna, als hij thuis is, voel ik dat hij ontspannen is.
Het is ontzettend speciaal dat Mitch de CliniClowns herkent. Hij maakt uit zichzelf geen contact met mensen. De persoon die binnen zijn bereik is, accepteert hij als degene die voor hem zorgt. Hij herkent mij wel, maar hij is niet vol op mij gericht. Dat Mitch actief contact maakt met de clowns, laat zien dat er toch een opening is voor contact. Het is helemaal bijzonder dat ze hem mogen aanraken en dat hij zelfs bij ze op schoot gaat zitten. Dit doet hij normaal nooit bij anderen.
Einde nabij
Al twee jaar lang leef ik op de automatische piloot. Mitch sliep in het begin heel slecht, gelukkig is dat nu verbeterd. Ik was de wanhoop nabij. Het begint nu ook voor anderen duidelijker te worden dat er iets met hem is. Mensen merken op dat de zorg voor Mitch heel zwaar lijkt. Maar inmiddels is dit voor mij al normaal geworden.
Toekomst
Het is heel moeilijk dat we geen antwoord hebben op de vraag wat er met Mitch is. In zijn babytijd had ik al door dat er iets niet klopte, maar niemand geloofde me. Ik denk ook aan de toekomst. Kan ik zelf voor hem blijven zorgen of lukt dit straks niet meer? Er lijkt nog steeds geen einde te komen aan onze zoektocht.