Luuk en de grote verdwijntruc
De 12-jarige Luuk heeft een hersentumor. Om de week moet hij naar het ziekenhuis voor onderzoek of chemo. Vandaag is zo'n dag.
“Ik kom al best lang in dit ziekenhuis. Een tijd geleden hebben ze bij mij een tumor ontdekt. Om de week moet ik weer terug voor onderzoek, chemo of bestraling. Ik ben er zo klaar mee. Ik ben moe, misselijk en klaar met dat ziekenhuisbed. Ik mis m’n vrienden. Ik verveel me. En ik wil zo snel mogelijk naar huis. Vandaag gaan CliniClowns Tup en Pier me daarbij helpen.
“Luuk!” fluistert Tup naar me. “Je moet hier heen komen.” Met zijn handen wijst hij naar de muur waar hij met Pier tegen aan staat. We zijn in het ziekenhuis. Tenminste, nog wel. Samen met de CliniClowns heb ik een plan bedacht om te ontsnappen. We wilden eerst via het raam. We hadden de kamerdeur al gebarricadeerd zodat niemand de kamer in kon. Maar ja, dat stomme raam ging niet open. Dus nu gaan we het op een andere manier proberen.
Op mijn tenen sluip ik naar de muur en ga er plat met mijn rug tegen aan staan. Net als Tup. Pier is al een stukje doorgelopen. Hij kijkt even om het hoekje en wenkt ons dan. We volgen Pier die op z’n tenen naar de deur van het trappenhuis rent en deze voor ons openhoudt. In het trappenhuis halen we opgelucht adem. Alleen: we zijn er nog niet. Nog lang niet. Het barst hier van de dokters! Ik ga tussen Pier en Tup in lopen. En iedere keer als er weer zo’n bewaker in een witte jas voorbijloopt, draaien we naar hem of haar toe zodat ze mij niet kunnen zien. Het is superspannend, maar het lukt.
Zonder gezien te worden komen we beneden en sluipen we voorbij de portier naar buiten. Daar staat mijn moeder te wachten. Het laatste stukje smokkelt zij me mee naar de auto. Als we naar huis rijden, vertelt ze dat ik voorlopig niet meer terug hoef. Ik kan een grote glimlach niet tegenhouden. De ontsnapping is gelukt! Hopelijk kunnen Tup en Pier nog meer kinderen wegsmokkelen.”
Luuk - 12 jaar