‘Mijn moeder is even het middelpunt’

“Een lach, beweging, oogcontact. Ik zie hoe mijn moeder opbloeit door de persoonlijke aandacht die CliniClowns Silly en Fido Kwast haar schenken. Silly zit naast haar stoel op haar knieën, ze pakt moeders hand vast, neuriet. Fido Kwast lacht haar toe, speelt zachtjes op zijn fluitje. De clowns blijven heel rustig, kijken goed naar haar reacties. Mijn moeder is even het middelpunt, dat doet haar stralen. Het raakt me diep.

Op bed

Ik word emotioneel als ik eraan terugdenk. Zulke momenten zijn zo belangrijk, dat is niet uit te leggen. Ze blijft tenslotte mijn moeder, ondanks die nare ziekte. Nog geen anderhalve maand geleden lag ze heel slecht. Ik dacht: ze gaat hemelen. Haar adem stokte, een hartslag was nauwelijks nog te vinden. De pastoor kwam om haar de laatste sacramenten toe te dienen. Maar de poort boven was kennelijk gesloten, daarna leefde ze toch weer op. Ze ligt inmiddels wel voortdurend op bed, maar het gaat goed.

Het ging niet meer

Mijn moeder Rie woont inmiddels al negen jaar in Zonnehuis De Luwte in Amstelveen. De dag dat ik haar hier voorgoed naartoe bracht, voelt als gisteren. Maar het ging gewoon niet meer. Ze woonde alleen, had dementie, steeds dacht ik: gaat alles wel nog goed? Ze wilde zelf graag thuis blijven wonen, maar uiteindelijk hebben we samen deze locatie uitgezocht.

Per dag

Muziek is altijd belangrijk geweest. Ze hield van dansen, van musical, opera, operette. In het begin hielp ze hier zelfs mee met schoonmaken en aardappels schillen, altijd in de weer. Dat is nu anders. Ze is een vrouw van de dag geworden, de ene keer goed, de andere dag wat minder. Als ze naar me lacht weet ik: het is goed vandaag. Ze is ver in haar dementie en praat niet meer, maar opeens kan ze in een schaterlach uitbarsten. Zeker als de CliniClowns er zijn.

Reuring

De CliniClowns spelen maandelijks bij De Luwte. Bijzonder om te zien hoe de bewoners reageren op hun spel. Zoals laatst, toen clown Silly de handen van een meneer pakte. Hij bleef zitten, ze begon met hem te dansen, zo mooi. De clowns brengen mijn moeder ontspanning. Ik vind het goed dat ze wat reuring meekrijgt. Ze ziet even iemand anders, hoort muziek, er worden grapjes gemaakt. Even weg van de sleur, even een andere prikkel, een fijn vleugje vrolijkheid en luchtigheid. Haar blijdschap toont ze door met haar voeten of handen te bewegen.

De clowns gaan zo zorgzaam om met de bewoners hier. Ze voelen hen goed aan en proberen met iedereen persoonlijk contact te maken. Ik heb zelf in de zorg gewerkt met mensen met dementie en weet hoe belangrijk het is dat ze even andere prikkels krijgen. Het geeft mij een heel warm gevoel als ze er zijn.”

*Inmiddels is Rie overleden. In overleg met José mogen we haar verhaal blijven delen.