Hoe de CliniClowns Stijn weer lieten lachen
Toen Stijn (17) vorig jaar plotseling instortte en zijn armen en benen niet meer kon bewegen, stond zijn wereld – en die van zijn ouders – op z’n kop. Wat begon als een normale dag eindigde in een ziekenhuisbed, zonder duidelijke diagnose en met een lange, onzekere weg voor de boeg. Vader Wim vertelt over de schok, de kracht van afleiding en de vriendschap die ontstond met de clowns.
“Mijn vrouw en ik zijn vorig jaar 25 jaar getrouwd. Op onze trouwdag in 1999 vroegen we onze gasten destijds geen cadeaus, maar een donatie aan een goed doel. Dat goede doel was CliniClowns. We vonden het zo’n prachtig initiatief, ondanks dat we toen zelf nog geen kinderen hadden. We hadden nooit kunnen bedenken dat we er 25 jaar later zélf zoveel aan zouden hebben.
Plotselinge instorting
In 2007 werd Stijn geboren. Een lief, vrolijk en ondernemend jongetje. Bijna een jaar geleden, in maart, veranderde alles. Uit het niets stortte hij volledig in. Hij kon niet meer staan, zijn armen niet meer bewegen. Met loeiende sirenes werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Een enorme schok: ’s ochtends stond hij nog op het voetbalveld en diezelfde avond lag hij in een ziekenhuisbed, zonder dat iemand wist wat er met hem aan de hand was.
Een periode vol onzekerheid
De weken die volgden waren zwaar. Veel lange weken in het ziekenhuis, waarin artsen probeerden te achterhalen wat er met Stijn aan de hand was. Naast de angst en onzekerheid was het vooral ontzettend saai. Buiten de onderzoeken gebeurde er weinig. Hoe vul je dan je dagen als puber?
Grappen en grollen
Op een dag zag Stijn de CliniClowns lopen. Hij zwaaide naar ze en ze kwamen zijn kamer binnen. Vanaf dat moment ontstond er iets bijzonders. Er werd gelachen, gepraat en gegrapt. Twee keer per week kwamen de clowns langs en het werd een moment waar Stijn écht naar uitkeek. Zodra zij er waren, vergat hij even dat hij patiënt was. Dan kwam het kind in hem weer naar boven, met een grote glimlach op zijn gezicht.
Omdat Stijn al wat ouder is, ontstond er naast de grappen en grollen ook een soort vriendschap. De gesprekken met de clowns betekenden veel voor hem. Zelfs als hij naar een andere afdeling of een ander ziekenhuis moest, bleven de CliniClowns een constante factor. Ze waren de hoogtepunten van zijn week.
Van kind tot bijna volwassene
Voor ons als ouders was het geweldig om te zien. Je wilt dat je kind gelukkig is, ook in zo’n moeilijke periode. Midden in de onzekerheid en angst waren daar de clowns, die ervoor zorgden dat Stijn even helemaal zichzelf kon zijn. Ze speelden in op wie hij was: zowel kind als bijna-volwassene. Ze begrepen hem, gingen helemaal met hem mee.
Een blijvende band
Na tien weken mocht Stijn het ziekenhuis verlaten, in een rolstoel. De diagnose: Functionele Neurologische Stoornis (FNS). Thuis moest hij verder revalideren en dat ging gelukkig goed. Hij kan inmiddels alweer een beetje lopen, maar zijn ‘gewone’ leven mist hij nog steeds. Voetballen zit er voorlopig niet in. Om hem op te vrolijken, kwamen de CliniClowns bij ons thuis langs. Dat maakte zoveel los. Je merkte echt dat er een bijzondere band was ontstaan.
Iets terugdoen voor CliniClowns
Ondernemend als hij is, wilde Stijn iets terugdoen. Samen organiseerden we een benefietavond op een rondvaartboot. Al zijn vrienden waren erbij, en hij haalde maar liefst 3.000 euro op voor CliniClowns. Dit gaf hem zo’n enorme boost: ‘Zie je wel, dit kan ik!’
Echt, ik kan alleen maar hopen dat nog veel meer kinderen kunnen genieten van de CliniClowns. Ik gun ieder kind in elk ziekenhuis iets om naar uit te kijken. Een moment om weer helemaal zichzelf te zijn en die brede glimlach te voelen.”