‘Ze is weer even mijn mama van vroeger’

“Mijn moeder veert op als Biba en Sjors haar kamer binnenstappen. ‘Wat gaat er gebeuren’, zie ik haar denken. Het gaat niet zo goed met mijn moeder. Ze trilt, haar nieuwe antidepressiva zijn nog niet helemaal goed ingeregeld. Sjors gaat op haar knieën voor haar zitten en pakt haar handen vast. Ze zegt niets en kijkt mijn moeder alleen maar aan.

“Hoe voelt u zich? Niet blij? En hoe is het met poes Binky?” Die is normaal hier en ligt nu even beneden in de woonkamer te slapen. Mijn moeder zegt sip dat ze haar kat al wéken niet heeft gezien. Dan zie ik haar ineens omschakelen. De onverdeelde aandacht van de clowns doet iets met haar. Ze wordt rustig en raakt bijna in een soort trance.

Blije mama

En dan veert Biba op. “We zijn hier natuurlijk wel om een liedje te doen!” “Ja, ja”, zegt mijn moeder enthousiast. Biba speelt een deuntje op haar accordeon en begint “oeh, oeh, ah, ah” te zingen, heel simpel. Na een kleine aansporing doet mijn moeder mee. Uit volle borst. Ze is nu echt ontdooid. Ik zie haar ogen stralen. Haar gezicht, dat normaal gesproken triestheid uitstraalt, breekt open. Ze is weer helemaal mijn blije mama van vroeger die zo enthousiast in het koor zong.

Mijn moeder woont, sinds ze door dementie niet meer zelfstandig kan wonen, in Huis Hunderen van woonzorgorganisatie Wonen bij September in Twello. Ze heeft nog steeds moeite om te settelen, voelt zich altijd te veel, denkt dat mensen haar niet mogen en heeft angsten. Het is een geweldig huis, daarom hebben we het ook voor haar gekozen.

Onrust

Maar mijn moeder heeft het liefst een-op-eencontact, en dat kan natuurlijk niet altijd. Ze heeft een eigen kamer waar ze het grootste deel van haar tijd is, samen met haar kat en de andere katten van het huis die ook vaak binnen trippelen. Maar ze heeft ook veel onrust. Elke dag gaat ze wel honderd keer de trap op en af naar de woonkamer. Ze kan haar rust niet vinden.

Knuffel

CliniClowns Biba, Roos en Sjors komen gemiddeld één keer per maand langs in duo's. Ze spelen in de woonkamer en gaan ook altijd even speciaal bij mijn moeder en andere bewoners op hun kamers langs. De vorige keer dansten ze nog met haar, nu gaat dat niet meer. Maar dat mag de pret niet drukken. Ze wordt zo blij van de clowns. Het oogcontact, de aanraking. Als ze weggaan, krijgen ze altijd een warme lange knuffel van mijn moeder. “Ik hou van je”, zegt ze dan. Alsof het haar kinderen zijn. Dit is haar cadeautje, elke keer weer.”