‘Een liedje, een aanraking, soms is dat precies genoeg’
“Hé, daar heb je die wijffies weer!” CliniClowns Makkie en Soes krijgen altijd een warm, Rotterdams welkom in de woonzorgcomplexen van Stichting Sonneburgh, waar ze spelen voor mensen met dementie. Welzijnsmedewerker Cassandra Prooij deelt haar verhaal.
“Ik zie altijd zoveel gebeuren bij de bewoners als Makkie en Soes hier spelen. Mensen duiken in het spel, de rem gaat er even af, ze lachen, genieten van de aandacht. Mooi om te zien hoe het speelse in de bewoners wordt aangeraakt door de clowns. Een mevrouw gaat altijd helemaal in het spel op. Soes en Makkie beginnen een ballon op te blazen, ze houdt haar vingers in haar oren.
Een andere bewoonster is ook dol op ze, als de clowns hun neus maar op de gang laten zien is het: “Hee, daar heb je die leuke wijffies weer. Kennen jullie me nog?” De clowns reageren net zo opgetogen: “Ha, daar hebben we mevrouw weer, gaat het goed?” Ze straalt ervan.
Connectie
Het is fijn dat Makkie en Soes hier vast komen, ze spelen hier elke maand voor onze 20 tot 25 bewoners met dementie. Een aantal van hen verblijft voornamelijk in het eigen appartement, anderen zitten liever in een van de drie huiskamers. Er is altijd al veel te doen, op onze muziekmiddag kunnen mensen elkaar ontmoeten en lekker dansen. Het gevoel van connectie, dat willen we hier graag bereiken. Makkie en Soest sluiten daar mooi op aan, zij brengen momenten van plezier, een lach, bewoners worden gezien.
Eén mevrouw spreekt nog maar weinig, maar kan onrustig zijn en gaan roepen. Op zo’n moment gaat Soes kalmpjes naast haar zitten. Ze streelt zacht over haar arm, zingt een klein liedje. Mevrouw wordt rustig, het roepen is over. Zo simpel kan het dus zijn om iemand blij te maken. Het hoeft allemaal niet groots, één oogopslag, een aanraking, er even echt zijn, een liedje, soms is dat gewoon precies genoeg.
Kippenvel
Rond de kerst zongen de clowns kerstliedjes met de bewoners. Het kippenvel stond op mijn armen toen ze ‘Stille Nacht’ zongen met een meneer die zich wat minder goed kan uiten. Ik zag aan zijn ogen hoeveel dat voor hem betekende, hij was aangedaan. Super dat de clowns dat voor elkaar krijgen. Zelfs de bewoonster die door haar ziekte wat meer in zichzelf is gekeerd en niet meer praat, reageert ook. Als Makkie en Soes er zijn, zie ik voortdurend een grote glimlach op haar gezicht. Ze volgt alles wat ze doen op de voet.
Een andere mevrouw moet naar de pedicure, daar heeft ze echt geen zin in. Ze blijft mopperen, ook als ze bij een medebewoonster op de kamer zit. Makkie en Soes komen binnen. Makkie begint te fluiten, mevrouw fluit mee. Zo zitten ze, alsof er niets aan de hand is, samen wat te fluiten. Mevrouw lacht weer, de boze bui is over. Zodra het weer tijd is om te gaan, laten de clowns altijd nog wel iets achter. Een ballon, een veertje, een kaart, een rode neus. Zo blijft de vrolijkheid nog even rondwarrelen op de afdeling.”