‘Ouders genieten mee, want hun kind wordt echt gezien’

Glunderoogjes, een voorzichtige glimlach. De elfjarige Ferre in zijn rolstoel lijkt CliniClowns Bes en Ziep naast hem op het scheepsdek te negeren. Maar ik ken hem en zie hoe hij geniet van het liedje dat de clowns ter plekke voor hem bedenken. ‘Ferre, Ferre, van Ferre en dichtbij’, zingen ze, verkleed als matrozen. Ferre swingt zelfs een beetje mee, begeleid door Ziep op de accordeon en Bes op de mondharmonica. 

Ik ken Ferre al jaren van de afdeling neurologie in het Sophia Kinderziekenhuis waar ik werk. Hij heeft in zijn korte leven al zoveel operaties en opnames gehad. Door zijn syndroom zal hij niet meedoen met het clownsspel, hij is meer een stille genieter. Hij kijkt en luistert terwijl hij iets anders doet, maar hij is zich zeer bewust van hun aanwezigheid. De CliniClowns maken hem rustig. Ferre kent ze van het ziekenhuis, ze voelen vertrouwd. 

Zorgeloos 

Ferre is een van de twaalf kinderen die vandaag met het hele gezin meevaren op de Zeeland, een geweldige partyboot. Vanuit Puttershoek zetten we koers richting Dordrecht. Het grote schip is geheel rolstoeltoegankelijk. De gezinnen kunnen het dek op of lekker relaxen en kletsen. De broertjes en zusjes worden geschminkt, kleuren of doen spelletjes. Deze gezinnen kunnen er bijna nooit met z’n allen zorgeloos op uit, dus ze genieten intens. Beneden hebben we een prikkelarme ruimte met zitzakken. Er zijn verpleegkundigen en een arts aan boord (allemaal vrijwillig), dus we kunnen de zorg voor het zieke kind even overnemen als ouders dat willen. 

Coconnetje 

De aanwezigheid van CliniClowns Bes en Ziep maken deze dag. Zij zorgen dat elk kind de juiste aandacht krijgt. De kinderen kunnen vaak niet praten, maar Ziep en Bes maken feilloos non-verbaal contact. Ze spelen een muziekje, zingen een liedje speciaal voor het kind bedacht, soms alleen een aanraking. Ze zingen bijvoorbeeld voor Merel, een stil meisje dat lastig contact maakt. Ze kijkt de kat altijd uit de boom, ze keek aanvankelijk ook niemand aan. Maar het is alsof Bes en Ziep nu een coconnetje om haar heen hebben gesponnen. Ze relaxt en lacht zelfs, haar gezicht breekt open door de lieve aandacht. De clowns spelen de eenkennigheid weg, ze voelt zich veilig. 

Het spel begint al als de kinderen bij de boot arriveren. Ik zie hoe de clowns de weg vrij bezemen voor een prinsesje, het meisje zit te glimmen in haar rolstoel. Beneden, in de prikkelarme ruimte zijn ze rustiger. Ze zitten naast een kind, aaien met een doekje over de arm, de benadering is voorzichtig en afgestemd.  

Verbinding 

De rest van het gezin wordt niet vergeten, want weer boven moeten de clowns opeens de was ophangen. En wel ja, dwars door de hele boot. Niemand kan er meer door, overal was. Een leuke chaos ontstaat. Iedereen helpt Ziep en Bos om de was droog te blazen. De groep gezinnen wordt zo één, er ontstaat verbinding. We hebben weleens verpleegkundigen mee die de CliniClowns niet kennen en volschieten van ontroering om zulke momenten. Wat de clowns deze kinderen brengen, brengt niemand. 

Ouders genieten ook zo, hun kind wordt echt gezien, ze stralen. Wat de CliniClowns doen is superwaardevol. Persoonlijke aandacht, ze zijn er helemaal voor het kind. Het allerleukste van deze tocht? Die gezichtjes, die oogjes, de blijdschap. Zoveel plezier straalt er van die koppies, daar doen we het voor, denk ik dan. 

Stichting Sailing Kids maakt onder het motto ‘Trossen los en laat je zorgen varen’, zeiltochten met chronisch zieke kinderen en jongeren en hun familieleden. ​Twee keer per jaar organiseert de stichting – als de middelen er zijn – ook een tocht voor verstandelijk beperkte kinderen. Claudia Koppers is organisator en coördinator van het team (deels) medisch onderlegde vrijwilligers -verpleegkundigen of artsen – dat meevaart. Zie ook Sailingkids.info